میله اسپیسر به دستگاهی اطلاق می شود که بر روی سیم شکاف نصب شده است تا فاصله بین سیم های شکاف را ثابت کند، از ضربه زدن سیم ها به یکدیگر جلوگیری کند، لرزش نسیم و نوسان زیر دهانه را سرکوب کند. میله‌های اسپیسر معمولاً در وسط فاصله با فاصله 50 تا 60 متر از هم نصب می‌شوند [1]. برای میله های اسپیسر سیم های دو شکاف، چهار تقسیم، شش و هشت تقسیم، دامنه ارتعاش سیم دو شکاف 50٪ و سیم چهار تقسیم 87٪ و 90٪ کاهش می یابد. در مقایسه با سیم بدون فاصله پس از نصب میله فاصله.

وسیله ای محافظ که چندین سیم فرعی را در یک هادی فاز (قطبی) در فواصل نسبی نگه می دارد.

الزامات اصلی برای میله‌های اسپیسر این است که گیره باید استحکام چسبندگی کافی داشته باشد و اجازه شل شدن در طول کار طولانی‌مدت نداشته باشد، و استحکام کلی باید در مقابل نیروی مرکزگرای سیم‌های تقسیم شده در زمانی که خط اتصال کوتاه است و خستگی تحت فشار قرار می‌گیرد، مقاومت کند. لرزش طولانی مدت میله های اسپیسر را می توان به دو دسته از عملکرد میرایی و صلبیت تقسیم کرد. میله‌های فاصله‌گیر میرایی در قسمت‌های متحرک پد لاستیکی مقاوم در برابر سایش تعبیه شده‌اند و از میرایی پد لاستیکی برای مصرف انرژی ارتعاشی سیم استفاده می‌کنند و سپس اثر میرایی روی ارتعاش سیم ایجاد می‌کنند. بدون این پد لاستیکی، به دلیل عملکرد ضعیف ارتعاش، یک فاصله‌گر سفت و سخت است که معمولاً برای مناطقی که تولید ارتعاش آسان نیست یا برای اسپیسرهای جامپر استفاده می‌شود.

یعنی اسپیسر میرایی و اسپیسر میرا نشده. ویژگی اسپیسر میرایی این است که از لاستیک به عنوان ماده میرایی در محل اتصال متحرک اسپیسر برای مصرف انرژی ارتعاشی سیم و ایجاد اثر میرایی بر روی ارتعاش سیم استفاده می شود. بنابراین این اسپیسر برای تمامی مناطق مناسب است. اما با توجه به صرفه جویی در خط انتقال، این نوع میله فاصله ساز عمدتاً برای خطوط در مناطقی که سیم ها مستعد لرزش هستند استفاده می شود. اسپیسر بدون میرا مقاومت در برابر ضربه ضعیفی دارد و می‌تواند برای خطوط در مناطقی که تولید ارتعاش آسان نیست یا به‌عنوان فاصله‌گیر جامپر استفاده شود.